Jesień to zimna suka ubrana dla niepoznaki w złociste barwy i z pewnością dała Wam już popalić. Brak słońca, motyw przemijania i Black Friday wycisnęły z Was ostatnie soki! Pocieszacie się zbliżającymi świętami i Nowym Rokiem, jakby nie wiązało się to z kolejnymi wydatkami, stresem:
- jak wypadnę przed rodziną,
- w co się ubiorę,
- ile przytyję i
- czego to nie udało mi się zrobić w tym roku, ale z całą pewnością zrobię w następnym! 😉
Pozwólcie, że pochylę się nieco bardziej nad swoją historią obsesji piękna i z góry ostrzegam: nie kończy się ona zdaniem w stylu: „teraz jestem już wyzwolony i mam wszystko w dupie!” Ja po prostu nie mam już czasu i siły, by się nad pewnymi sprawami pochylać, więc dziękuję Bogu za swój metabolizm i jem kolejną zapiekankę!
Już kiedy się urodziłem, byłem
nazywany przez położne w szpitalu „kolosem”. Jak się pewnie domyślacie,
wynikało to z mojej postury. Nie pamiętam, abym był grubym dzieckiem, ale z
pewnością musiałem być na tyle duży, że w późniejszym okresie przedszkolanka
nazywała mnie hipciem.
W szkole podstawowej po prostu
byłem za wysoki. Urodzony w grudniu, wcale nie sprawiałem wrażenia dojrzałego.
Przeciwnie! Często miałem problemy z
adaptacją wśród rówieśników. Okres10. roku życia wspominam, jako przełomowy!
Przeprowadzka z Łodzi do Warszawy. Czego się o sobie dowiedziałem?
- mam plecak z Biedronki i
moje ubrania są chujowe. Nie to co „wysokiej jakości” ciuchy z Croopa, Adidasa,
czy Nike’a.
- jestem pedałem i ciotą. Po
latach stwierdzam, że mieli po części racje.
- jestem również debilem/
downem. Paradoksalnie w tym okresie stwierdzono u mnie dysgrafię i do tej pory
wspominam moment, w którym na przekór
polonistce napisałem dyktando, bo chciałem wystartować w konkursie
ortograficznym. Jednak dzieci z podobnymi opiniami był zwolnione z pisania dyktanda. Z góry
założono więc, że to wykracza poza moje kompetencje. Ostatecznie za swoją pracę
otrzymałem piątkę.
Po drodze okazało się, że ten
za wysoki debil musi siedzieć w pierwszej ławce, bo na domiar złego ma problemy
ze wzrokiem. Był to po części przełom w
traktowaniu mojej osoby. Dla niektórych stałem się interesującym obiektem
badań, a u innych wywołałem ludzkie odruchy umotywowane współczuciem, bo
krążyły plotki, że stracę wzrok całkowicie.
W gimnazjum nieco mi ulżyło, a
potem zacząłem trenować wioślarstwo. Moje ciało wciąż się zmieniało. Zacząłem
mieć mięśnie! Pomyślicie, że fajnie? Wcale nie! Ktoś o mojej posturze ciała,
nie mógł wcisnąć się w modne czerwone rurki, które stanowiły wtedy szyk mody!
Dodatkowo w liceum nie mogłem już znieść swojej pryszczatej twarzy, która mi
towarzyszyła od 6 lat.
Pragnienie samoakceptacji
doprowadziło mnie do momentu, kiedy podjąłem kurację antybiotykową. W tym samym
czasie przygotowywałem się do mistrzostw Polski w wioślarstwie halowym. To od
nich zależało, czy zdobędę sponsorów. Domyślacie się pewnie, że antybiotyk na
urodę nie posłużył mojej karierze sportowej. Być może, gdybym to skonsultował z
trenerem, sprawy potoczyłyby się nieco inaczej.
W czasie studiów rozpocząłem randkowanie.
W dużej mierze przy pomocy aplikacji temu służących, czyli „ludzkiego allegro”.
Kto choć raz tego zaznał, wie, że w Internecie nie ma forów. Albo ciało, włosy,
twarz, ręka, stopa, penis, pupa, łechtaczka się zgadzają, albo „NEXT”!
Nie wiem, jak Wy, ale
odkryłem, że czasem nawet kiedy wejdziecie w relacje z kimś, po czasie okazuje
się, że Wasze ciało może się znudzić. Oczywiście, ja już wiem, że świadczy to
zwykle o płytkości relacji.
Opisuję to wszystko, chcąc Wam
pokazać też pewien paradoks. Kiedyś byłem zbyt rozbudowany, jak na młodego
chłopaka i zazdrościłem tym, którzy wyglądali jakby wyszli z obozu pracy, a
teraz z utęsknieniem fantazjuję o tym, jakby to było fajnie wyrzeźbić swoje
ciało. Aż mnie mdli, gdy o tym piszę, ale to chyba przez zeżartą czekoladę,
która z pewnością posłuży mojej realizacji marzeń.
Odnosząc
się do tytułu – poczucie bycia niewystarczającym zwykle ma głębsze podłoże.
Mówi Wam to koleś w trakcie własnej terapii. Jednak przyszedł taki moment,
kiedy coraz częściej, coraz więcej osób przyznaje się do tego problemu. Era obserwowania wykreowanego życia innych
skłania nas do myślenia, jacy NIE jesteśmy. Dopiero kiedy ludzie z pozoru
szczęśliwi, uśmiechnięci, szczupli mówią, że też ich prześladuje obsesja
piękna, czy też poczucie bycie niewystarczającymi, myślę sobie… no to chil! Nie
jestem sam!
Obcując z ludźmi starszymi ode mnie o 10/ 20 lat,
przeczuwam , że jeszcze dopadnie mnie żałoba po niepowrotnie utraconej młodości
i jędrności skóry. Nim to jednak nadejdzie wezmę do ust kolejny kęs zapiekanki
z serem i pieczarkami, posypanej prażona cebulką i oblaną keczupem. Nie ważne, że
to już trzecia w tym tygodniu. Spalę ją na siłowni w trakcie jednego z moich co
miesięcznych treningów, systematycznie dokumentowanych na Instagramie.
Do następnego!
