CHODZĘ NA TERAPIĘ! A ty?

   Od ostatniego wpisu zdążyłem na stałe przeprowadzić się do Perugi, walczyć z pluskwami, budować mowy związek, zacząć łysieć, nabierać masy i próbować zorganizować na nowo swoje życie. Dużo emocji, chwil zwątpienia, frustracji, niepewności I stale zadawane przeze mnie pytanie:

   Czy moje działania mają sens?

   W końcu stało się! Skontaktowałem się z moją Panią Psycholog do której chodziłem na terapię od listopada zeszłego roku. 

   O tym chciałbym Wam dzisiaj opowiedzieć, bo wiem, że jest to temat tabù I jego poruszenie ma być może większe znaczenie niż moje podròżnicze opowiastki.

   Każdy ma problemy. Nie ma ludzi normalnych, a jeśli są to boję się ich spotkać, bo nie uwierzę w ich człowieczeństwo. Młodzi I starzy są zagubieni. Nie wiedziałem o tym zanim nie zacząłem głośno mówić o własnej decyzji pójścia na terapię.

   Powody?

   1. Jak wielu rozważałem studia psychologiczne, lecz bałem się tendencyjnego odkrycia, że tymi studiami usiłuję sobie pomóc I tylko z lekkim opóźnieniem doprowadzą mnie one na kozetkę psychoanalityka.

   2. Czułem, że nie radzę sobie z nową rzeczywistością studenta, nowym związkiem mamy I że zachodzą w moim funkcjonowaniu mechanizmy szkodliwe dla mojego rozwoju.

   3. Najważniejszy motyw: poznałem dziewczynę , która swoim świadectwem przekonała mnie do tej decyzji. Nasze wybory życiowe, często podświadomie zdeterminowane są tym co wydarzyło się w dzieciństwie. Nie musimy tego

rozumieć, lecz może to sprawić iż w wieku 40 paru lat obudziły się z ręką w nocniku, a dokładniej z depresją lub poczuciem, że coś poszło nie tak. 

Dlaczego? Czy czegoś się bałem? Przed czymś uciekałem? Co mnie blokowało? Przecież to nie miało sensu! 

   Po raz pierwszy próbowałem spotkać się z terapeutą w zeszłe wakacje, niedługo po zakończeniu ówczesnego związku. Pod wpływem wyjazdów I fali innych wydarzeń dołożyłem ten temat na bok. Po paru miesiącach jednak wróciłem do postanowienia I jak ujęła moja Pani Psycholog, wybrałem miesiąc handry jesiennej kiedy wielu ludzi odczuwa stany depresyjne. 

   Nie wnikając w szczegóły przebiegu spotkań, chcę Wam powiedzieć, że moje ostatnie spotkanie twarzą w twarz miałem w czerwcu, kiedy sądziłem, że naprawdę proces mojej pracy się zakończył.  Jednak doświadczanie, kształtowanie charakteru i poznawanie samego siebie nigdy się nie kończy. Nie oznacza to, że w ciągu całego życia planuję spotykać się z terapeutą jednak teraz wiem, że ostatnia moja rozmowa online dużo mi pomogła. 

   Szanuję ludzi, którzy uznają psychologię za kpiny, rolę terapeuty przypisują przyjacielowi, I nie odczuwają potrzeby korzystania z takich usług. Nie dajcie jednak wmòwić, że to co dla kogoś jest niepotrzebne, nie posłuży również wam. Każdy jest inny, ma inną wrażliwość i poziom prostoty myślenia. 

   Uważam, że psycholog może być szczególnie pomocy osobom niepełnosprawnym, w tym wypadku mówię o słabowidzących oraz niewidomych. Ukończenie szkoły specjalnej, wymaganie się z zupełnie innymi wyzwaniami dnia codziennego daje dodatkowe obciążenie psychiczne dla przykładowego licealisty otaczającego w życie dorosłych. Ja sam, cały czas uczę się mówić o swoich potrzebach, walczyć o swoje prawa, równe szanse, warunki do pracy i zrozumienie. EVS to kolejny sprawdzian mojej wytrzymałości o którym opowiem Wam innym razem. Sama terapia pozwoliła mi poruszyć takie aspekty żýcia, o których z nikim innym bym nie porozmawiał bo wydają się one być oczywiste dla osób dobrze widzących. Myślę tu chociażby o kwestii komunikacji i utrzymywania pewnego dystansu fizycznego z rozmówcą. Aspekt utrzymywania przestrzeni osobistej nie jest oczywisty dla osób które przybliżają się do rozmówców nie dla kontaktu wzrokowego, lecz mu dostrzeżenia chociażby uśmiechu. Ten temat rozwinę w moim następnym wpisie ;)

   Dziękuję Wam za uwagę I gorąco zachęcam do udostępniania tego artykułu, by mógł on zainspirować kogoś, kto waha się przed pójściem do psychologa.

Nie bójmy się tego. Mówmy o tym, bo to nie wstyd, a być może najważniejsza inwestycja w naszym życiu!

   Piszcie proszę o Waszych doświadczeniach. Czekam na komentarze.

   Do następnego!